Kadının Olayım... Şiiri - Gamze Kırca

Ve sustum…
Karanlığın ve o mavi yağmurun eşlik ettiği, toprak kokan ıssız sokağımdan uçar adımlarla sana koştum…
Öylesine bitkin ve öylesine küskündüm ki, hayattan kaçmak istercesine attığım her adım belki de o hiç hatırlamak istemediğim gerçeği ruhuma nakış nakış işlerken ben bir tek sana yandım...
Bu ne acı bir yokluktu böyle…!
Sessizce akan gözyaşlarımı kimsesizce içime dökmüş düşmeden ayakta kalabilmek için hızımı kesmiştim ama yinede bir kayboluş öyküsünden farksızdı yalnızlığım…
Ve durdum…!
Nefes nefese alıp verdiğim o renksiz soluğumun bile artık virane bir kentten farkı yoktu…
Tüm can kırıklarımı fırlattım denize
Gölgemi bile kesip attım benliğimden
Artık bu şehir bana ait değildi
Sen yoksan eğer,ben bile bana ait olamazdım.
Damarlarımda dolaşan bir mikrop gibi gün ve gün öldüren bir şeydi özlemin…
Gel demeye gücüm yok,sözlerim yok,son sözüm yok …
kir göstermeyen rengin senin olsun,bana sen lazımsın!
Seni bulmuşken kendimi kaybetmek istemiyorum
Bir yokluk varsa ve kaybolacaksak,senin yokluğunda kaybolmalıyım…
Al beni, sar ruhuna sözsüz kalmasın cümlelerim.
Sensiz kalmasın zincirlerle bağlı ellerim
Bırak, kadının olayım….