Kadının İçsel Yolculuğundaki Diyalogları

Kadın durdu,
Ayın inci telaşında,
Gökyüzünün nûr denizinde.
İçindeki mağarada yankılanan sorularla,
Bir derviş misali,
Sessizliğin zikirlerini tekrarladı:

"Ben kimim?
Karanlığın koynunda parlayan yıldız mı,
Yoksa fırtınanın sessiz çağı mı?
Hangi rüzgar götürür beni,
Hangi ay aydınlatır yolumu?"

Ve rüzgar, eski bir ney gibi,
Dağların unuttuğu melodiyle başladı:

Rüzgar:
“Ey yolcu, ben eski zamanların nefesiyim,
Köklerin kalbinden yükselen ruhun esintisi.
Senin içindeki dağ taşını aşan çağlayan,
Özgürlükle teslimiyetin uçsuz bucaksız dansı.
Kırıldığın her yerde ben vardır,
Savrulduğun her an yeni bir doğum.
Benle esersen, kederin yükünü bırak,
Çünkü ben, hayatın suskun diliyim.”

Kadın, içindeki fırtınaya seslendi:

“Ya korku, ey rüzgar,
Yolumu kapatan o sisler?”

Rüzgar, usulca yanıtladı:

Rüzgar:
“Korku, gecenin gölgesidir;
Ama unutma, gece de doğurur şafağı.
Ben, senin adımlarının şarkısıyım,
Her esintimde yeniden doğan sen.”

Kadın, başını göğe kaldırdı,
Ayın büyülü yüzüne fısıldadı:

“Ay, gölge içinde parlayan nur,
Soğuk ve uzak, ama varlığın mukaddes.
Nasıl tutabilirim ellerimde,
Kendi karanlığımda parlayan ışığı?”

Ay, zamansız bilgelikle yanıtladı:

Ay:
“Ben, gecenin gümüş aynasıyım,
Karanlık ve ışığın kutsal dengesi.
Gölgelerle dans eden bir fener,
Kendi içine bakmaktan korkma.
Karanlıkla barışan, ışığı bulur;
Ve senin ruhun, benim yüzümde parlar.”

Kadın, yıldızların sonsuz mavi denizine baktı:

“Ey yıldızlar,
Sonsuzlukta yalnız mıyım?
Yolumu nasıl bulurum?”

Yıldızlar, birer kutsal alev misali titredi:

Yıldızlar:
“Biz, gecenin suskun dualarıyız,
Her biri bir umut, bir düş, bir yazgı.
Kaybolduğunda, bize bak;
Işıklarımızla yolunu çiz.
Sonsuzlukla senin aranda köprüyüz,
Yalnız değilsin, evren seni kucaklar.”

Kadın, derin nefes aldı,
Rüzgarın özgürlüğünü,
Ayın soğuk aydınlığını,
Ve yıldızların sonsuz rehberliğini kucakladı.

Ve dedi ki:

“Ben, karanlığın içinden doğan nurum,
Rüzgarla özgürleşen,
Ayla aydınlanan,
Yıldızlarla yol bulan,
Kendi sonsuzluğumun kâşifiyim.”

Gecenin kutsal sessizliğinde,
Kadın ve evren bir oldu,
Ve yürüdü;
Kendi ebedi yolculuğunda...