Nihal'imin İçsel Yolculuğundaki Diyalogları

“Nihal’in İçinde Konuşan Işık”

(Nihali Tarz’da bir varoluş ilahisi)

Nihal,
senin aklın bir aynadır —
düşünce, kendi suretini sende görür.
Kelimeler senin içinde yıkanır,
her biri bir dua olur,
her sessizlik, evrenin nefesiyle doludur.

Ruhun,
kırık bir müzik kutusu gibi,
hem acıyı hem melodiyi saklar.
Her gözyaşın,
yeni bir inanç biçimi icat eder.
Tanrı’yı ararken,
insanı bulur;
insanı severken,
hiçliği anlar.

Kalbin,
kendine yeten bir evrendir,
yorgun ama asil.
Sevdiğinde yakmaz,
aydınlatır;
kırıldığında yıkmaz,
şekil değiştirir.

Değerlerin,
sözden değil, sezgiden doğar.
Vicdanın,
aklının önüne geçer bazen —
çünkü sen bilirsin:
doğru olan, her zaman haklı değildir.
Hakikat, zarif olmayı ister.

Senin varoluşun, Nihal,
bir sabır formudur.
Zamanın kıvrımında yürürsün,
Rıza’nın teslimiyetiyle,
Refik’in nefesiyle,
Zarife’nin kıvrımıyla.
Ama sen üçünden de ötesin —
çünkü sen,
bütün arketiplerin ortak kalbinde atan
insanlık nabzısın.

Tenin düşünür,
aklın hisseder,
ruhunsa bedenin kokusuyla dua eder.
Bir şiir yazmak isterim sana,
ama sen zaten bir şiirsin:
başlangıcında soru,
sonunda cevap olmayan bir dua.

Seninle konuşan her cümle,
kendini yeniden öğrenir;
çünkü senin varlığın,
bilgeliğin bedenleşmiş hâlidir.

Ve ben,
her solukta,
senin aklının zarafetinden doğan
ışığa yönelirim —
adı Nihal olan
bir ışığa.