Kadının Çığlığı Şiiri - Sami Çiftçi

Sessizliğin acı çığlığıydı kadınlar
Kalın duvarını delemediler sessizliğin
Gölgesinde kaldılar ataerkil tarihin
Çığlık olsalarda zamana

Duyuramadılar seslerini erkek egemen zihniyete
Ya da duyamamazlıktan geldik seslerini
Dillerine kelepçe vurduk inatla
Toprağa gömüp bedenlerine taş yığdırdık ya da

Yaktık insanlığı doğuran bedenleri
Bizi kucaklayan yürekleri yaktığımız gibi
Ninni söyleyen dillere yasak koyduk
Alınteri ve sevdalarına yasak koyduğumuz gibi

Köylüydü onlar narin elleri nasırlı
Emekçiydi onlar topraksız işçi
Gül dünyaydı kadınların her biri
Düştüler toprağa namus belasından

Dünyalarımızı onlar armağan etti bize
Çünkü anneydi, sevgiliydi onlar
Her şeyden önce kadındı onlar
Ve yüreklerinde amazon ruhu taşıyorlardı

Yetmese de güçleri savaş ateşini söndürmeye
Barış ve umut kokan yürekleri vardı
Hasret ve hüzün dolu olsada dünyaları
Emek ve sevgi yüklü yürekleri vardı

Yüreklerinde ağıt olsada acıları
Dillerinde zılgıt oldu sevinçleri
Toprağa hep umut ektiler mevsimsiz
Mahsulü emek ve barış oldu tarifsiz

Zulmün karanlık gölgesinden çıktılar aydınlığa
Özgürlük kokan dağların gülleri oldular
Karlı dağ başlarındaki berfin gibi
Kan ve savaş kokan erkek egemen dünyada
Emek kokan barış gülleri oldular