Kadının Adı Şiiri - Onur Göknil

Sen yürüyünce susar şehirler,
bir saç telinle bahar başlar sokaklarda.
Kimi zaman bir annenin yorgun nefesisin,
kimi zaman terkedilmiş bir kız çocuğunun ağlaması...

Senin gülüşünle açar suskun menekşeler,
ama bilmez kimse
gülümserken kaç acıyı boğduğunu gecelere.

Gözlerin...
Karanlık bir kuyunun dibindeki ışık gibi,
bir bakışta hem kurtuluş,
hem de uçurum olabilen gözlerin...

Erkekler methiyeler düzer güzelliğine,
oysa senin en güzel yanın
acıya rağmen dik yürüyüşündür.
Yaralanıp yine de sarışın,
ihanete uğrayıp yine de bağışlayışın...

Kim bilir kaç kez kırıldın
ve parçalarını kimseye çaktırmadan topladın.
Susmaların bir manifesto gibi
duyulmamış çığlıklar yazdı zamana.

Bir omuz kadar sıcak,
bir kitap kadar derin,
bir mezar taşı kadar suskun...
Sen, kadın!
Bu dünyanın en çok yorulan yüzüsün.

Kirpiklerinde uykusuz annelerin duaları,
ellerinde geçmişin izleri
ve belki de hiç söylenmemiş bir "iyi ki"nin ağırlığı var.

Sana çiçeklerle değil,
şükranla yaklaşmalı.
Çünkü sen güzellikten önce
direnişsin.
Sabırla örülmüş bir mucizesin.

Ve ey kadın,
Sana dokunmadan önce
bir kalbin nasıl tutulduğunu
bir acının nasıl taşındığını
ve bir ömrün nasıl omuzlandığını öğrenmeli insan.