Kadınım ben anadoluda
küskünüm
doğunun dilsizliğidir adım
sancılar coğrafyasında
yaralarını acıyla saran
çocuklarını acıyla emziren anayım
duyun beni
yüreğini hüzne, hüznü dilsizliğine gömen
yaşamın uğramadığı bir coğrafyada
her gün yeniden bağrını döven ölümlerde
acısını yüreğinde saklayan binlerce anayım
bilin beni
taştan değil, acıdan yaratıldık
sırtımızda yaşam ağrısı
dilimizde binlerce kilit
gözlerimizde kara bir yas
yaşam yerine,
kasırgalara,
kör gecelerin karanlığına sarıldık
görün bizi
çaresizlik ve yoksulluk girdabında
Kirpiklerimiz nemli, bağrımız yara
dünyanın bütün pencerelerine kapalı gözlerimiz
acıdan, dinden, kederden perde çekilmiş gözlerimize
kör olası törelerinizden...
görün bizi
Nuri CAN
www.nurican.com
Kayıt Tarihi : 8.3.2013 20:46:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!