Kadına Cebir Şiiri - Necip Zeybek

Olmasa da senin sıfatın, adın,
Eşin, bacın, kızın,
Değil mi teyzen, baldızın,
Hülasa sevdiklerinin yarısı kadın?

İmkânsızdı haydi engellemen,
Ya da uzatamadın elini hemen,
Gerekmez mi hiç değilse zalimi lanetlemen,
Aziz bir kadın değil mi senin annen?

Bak doğaya,
Denk mi horozla tavuk,
Ya da biri boğa diğeri inek?
Demek ki eşit değil kadınla da erkek.
Birinde his,
Bedeni zarif, ruhu hassas;
Ötekinde kas...
Lakin erkek ya da kadın olmak değil,
İnsan olmak zor esas!

Yasalar dese de tersini,
Eşit mi kadınla erkek,
Arttı diye kadınlar arasında da yazıp okuma,
Sokma başını öyle kuma,
Helal mi mesala bir kadına iki koca?
Kıyıp ama nikahı hoca,
İkinci eşi yapmıyor mu herife kuma?
Çile çekiyor daima,
Kadın erkek eşitliği üstüne martaval okuma!

Yetmiyor ki eğitim,
Eksilmiyor aksine artıyor toplumda aciz,
Kah elle, kah sözle,
Çoğalıyor kadına taciz.
Çarşaf çarşaf,
Medyada kadına tecevüz....

Sebepli sebepsiz dövülen,
Namus denip defteri dürülen,
Sokak ortsında öldürülen,
Anadır, yârdır.
Oysa analar ayrımdan değil eşitlikten yanadır.
Ama her zulüm onadır.
Belki denemez,
Elbet değil kadın, yalnız bu ülkede mağdur,
Fakat Mağdur bu ülkede yalnız kadın!
Olsa da dini, dili;
Memleketi,ili; tarihi, kültürü;
Kılı, tüyü, cinsiyeti türü bir.
Çıkıyor içimizden işte bir şerefsiz,
Zorbalık sanıp erkekliği,
Uyguluyor kadına kıza cebir.
Böylesine erkek değil,
Cibilliyetsiz,denir.

Duymasam o çığlıği
Ve okumasam o masum gözlerdeki elemi hiç,
Ve dokunmasam o matemli yüze,
O ıstıraba, yalnızlığa, çaresizliğe olmasam hiç şahit...
Yalvaran bir yüz, bir ses, bir göz var hep gözlerimin önünde!
Sükûnet telkin etmiyor,
O mazlumu tanımamak,
Ve bilmezden gelmek son sessizliği…
Yüreğim sızlıyor.
Ama maalesef sadece,
Sızlıyor yüreğim.
Dur, demeye yetiyor da,
Yetmiyor durdurmaya gücüm, sesim,
Ve mağdur edilen on binlerce kadının utancı yüzümde,
Yaşıyorum bu ülkedeki her adam gibi yine ben de…
Ya da yaşadığımı sanıyorum adam gibi maalesef sadece…