Karalamalar 78 - Kadın ve Şiddet

Ülkenin öncelikli sorunlarının arasından zaman zaman sıyrılıp kısa süreli de olsa gündemi meşgul eden konulardan birisi de kadına şiddet ve bu şiddetin önüne nasıl geçilebileceği konusudur.

Söz sırası geldiğinde pek çok uzman pek çok şey söylüyor, çözüm önerileri sunuyor, projeler üretip bunların hayata geçirilmesi yolunda bir takım işler içine giriyor.

Bu arada devlet de boş durmuyor tabi. Kendisine bağlı kurumlar vasıtasıyla problemin üzerine gitme konusunda eskiye oranla daha duyarlı davranıyor.

Sivil toplum kuruluşlarının her konuda olduğu gibi kadın şiddeti konusunda da duyarlı davranması ve bu duyarlılığın giderek ivme kazanması umut verici olmasına rağmen çözüm konusunda işin ana dinamosu elbette devlettir ama çözüm aşamasında asıl sorumluluk en temelde toplumun temel taşı olan aileye düşüyor.

Sorun ailede başladığına göre çözüm de ailede aranmalı ve erkeğin kadına bakış açısı öncelikle çocuklardan başlayarak ele alınmalıdır.

Erkek egemen yapıya sahip bir milletiz. Bu sebepten doğal olarak ailenin büyükleri erkek çocuğunu kız çocuğunun önüne koyuyor. Sorun da işte tam burada baş gösteriyor.

Ve ne acıdır ki bu sorunun asıl kaynağı yine ailenin kadınları oluyor. Çünkü yüz yıllardır beyinlere adeta işlenmiş olan erkeğin üstün olduğu düşüncesi en çok kadını etkilemiş durumdadır.

Bu etki sayesinde evlatlarını yetiştirirken kadın oğluna toz kondurmazken kızını erkek kardeşinin hizmetçisi seviyesinden kabul edip bu kabul edişe göre konumlandırıp yetiştiriyor. Sonuç kadının kadına zulmü…

Hep söylenen şeydir “Eğitim ailede başlar,” diye. Öyledir de. Çocuk ilk eğitimini annesinden babasından alıyor. İşte tam da bu aşamada ebeveynlere büyük görevler düşüyor.

Evlatları arasında cinsiyet ayırımcılığına girmeden her iki tarafa da sorumluluklar ekseninde ayrımcılık yapmadan eşit davranmak soruna belki de en temelde çözüm bulmaya yönelik bir arayış olabilir.

Öte yandan ekonomik bakımdan erkeğe bağımlı bir kadının erkek karşısında dik durabilmesi, uğradığı haksızlığa karşı sesini yükseltmesi, aile içinde belirleyici bir konum işgal etmesi çok da mümkün değildir.

Bu sebepten çocukların eğitimiyle ilgili olarak asıl görev ekonomik bağımsızlığını kazanmış kadına düşüyor.

Toplumda hükmünü sürdüren “kadına şiddetin” önüne geçilebilmesi elbette hiç de kolay değildir ama bir yerden de başlamak gerekiyor. Burada erkek egemen toplumun kadına yüklediği rolü kabullenmeyip erkekle aynı seviyede olmayı talep etmek öncelikle yine kadına düşüyor.

Hiç kimse elindeki iktidar gücünü isteyerek paylaşmayacağına göre bu gücün paylaşılması yolunda yine kadının adım atması gerekiyor.

“Hak verilmez alınır.” Kadına şiddetin toplumdan yok edilmesi konusunda başkasının, özellikle de erkeğin bir şeyler yapmasını beklemek kadını hiçbir yere taşımaz. Sorun kadına dairdir o zaman bu sorunun çözümü konusunda da kadın öne çıkmak durumundadır. Harekete geçmesi gereken kadındır.

Hiçbir kadın asla “Ben tek başıma ne yapabilirim ki?” Diye yakınmamalıdır. Yapabileceği çok şey vardır ama ilk yapacağı şey kız ve erkek çocukları arasında bir ayırım yapmamalıdır.

Kızını oğluna hizmetçiymiş gibi yetiştirmemeli erkek evladını da kız kardeşini kendisine hizmetçiymiş gibi görmesini engellemelidir. Sonrasında birbirlerinin eşiti oldukları düşüncesi işlenmeli ve bunun çocuklar tarafından içselleştirilmesi sağlanmalıdır.

Bu kadarı bile başarılabilse büyük bir iş yapılmış olunur.

Allah (c.c.) insanı (sadece insanı mı tüm canlıları) çift yaratmıştır. Her biri diğerinin yardımcısıdır kölesi değildir, düşmanı ise hiç değildir. Her iki taraf da birbirinin tamamlayıcısıdır. Meseleye bu açıdan bakılmalı ve bir çözüm üretilecekse buradan başlanmalıdır.

Her şey karşıtıyla kaimdir biri yoksa diğeri de yoktur. O halde “Anca beraber kanca beraber” olmalıdır. Başkaca bir yol yoktur. 19.08.1998