Bütün kelimelerin ve cümlelerin kifayetsiz kaldığıdır, kadınların paptya çiçeği sevmesi. Her papatyanın yaprağı bir tarafı zehmeriyken, bir tarafı ise ilkbahar gibidir.
Tıpkı seviyor, sevmiyor ve yaprağından koparıldığı gibi...
Sen de benim için papatya çiçeğinin koparılmayan ve solmayan yaprağısın...
Papatya çiçeği ilkbaharda yağmur damlacıklarıyla boğuşup ihtişamını yaşarken, gün yine yeniden güneşin ışıltılarıyla seni bana agırlıyordu...
Sonra sana bir sırrımı söyleyeceğim.
Aylardan nisan, mevsim ilkbahar, vakit tam da sen...
Ve üstünde yağmur damlacıklarının barındığı bir papatyayı koklayacağız.
Kayıt Tarihi : 7.5.2021 00:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!