Bilselerdi;
ağlayan bir kadını sarmak
nasıl yakışır bir erkeğe
omzuna yaslayarak
elleriyle taramak saçlarını,
ve duymak sıcağını tenha kalanın
ağlatıp sararlardı.
Şimdi yoksun ya devrilir hep sütunlar
Dayanacak ince bir dal bulamam
Saçlarıma sam değer, kırılır dalgaları
Delinir cepkenlerin cepleri
Ellerim boşluğa düşer
Tenhaya gücüm yetmez
Ağlamaktan korkarım.
Hoyratça gelebilseydin
Ağlayasım olurdu
Kadifeye uzanan başımı kaldırmazdım.
Kayıt Tarihi : 6.9.2007 21:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kutlarım, çok güzel dizeler.
Birol Hepgüler.
TÜM YORUMLAR (1)