Kadın Şiiri Şiiri - Nihal Bıkım

Anadolu ve Mezopotamya'nın
Beyaza sevdalı kadınıydım ben.
Doğduğumda başladı bana zulüm.
Ses tellerimi tanık tuttum suskun haykırışlarıma.
Ağıtlara yatırdım acılarımı bir cumartesi günü.
Öznesi değildim hiçbir savaşın,
Ki mevziye yattım, uzanmak için güneşe...

Eksik doğmuştum ya,
Yüklediler tüm sıfatları
Grilik adına ne varsa.
Ve biçtiler sancılı bir ömrü.
Dinse de sancılarım zaman içinde,
Her acıda savurdum küllerimi
Doğmak için yeniden...

Kural koyucular,
Ki zindan karasıydı gözleri,
Bedenimdeydi ama emelleri,
Beyinlerini pantolonlarının arasına kıstırıp
Koydular çelikten kafese.
Töre dediler adına.
Boğdular sonra geleneğin içinde bedenimi,
Damgalarla bölümlere ayırıp.

Esir kılmak için tutkularına,
Taktılar sarıdan bileziği koluma.
Acıyı da bereketlediler ömrüme.

İhanet ettim sonra töreye,
İncinen ama asileşen ruhumla,
Başkaldırdım...
Mühür gibi kapatarak kalbimi.

Güneşti yoldaşım,
Umudumu her yitirdiğimde...

Acısını yaşasam da cinsiyetimin,
Denizin enginliğine yatırdım umutlarımı...