Kadın Gönlü Şiiri - Gülşen Şenderin

KADIN GÖNLÜ

Yokluğunun çığlığında yaşam bir eziyet
Evimin sensizlik kokan sevgisiz penceresi
Resmetmiyor seni, çiçeklemiyor gölgeni
Yalım/n gidişin ardındaki vahim vaziyet
Örümcek ağlarını dokuyan o yersiz aman
Sorgulayamadığım niçinler yelpazesi
Suskuya akrep döndüren senli/siz zaman…

Kapı anahtarının kilidinde boğulma sesi
Işığı çalıştıran gönülsüz lâmba düğmesi
Eşyalarda gül kokun, dokunuşların karanlıkta
Her odada yankılanan yalnızlık ürküsü
Yemek rayihasından mahrum mutfakta
Kadın eli değmemişliğin bir hazin tablosu
Ne gece, ne gün kadın gönlü kokmuyor…

Anlıyorum, mümkünü yok yakarışların
Gelincik dalındaki yeşil, gözlerinle gitti
Sevişmelerimiz şafakları kışkırtmıyor
Kıskandırmıyor güneşi, o firuze bakışların
Yaza coşkunla eren mavi yolculuklar öksüz
Güzü çatlatan; nar dudakların da yok
Kışa demir atan bekleyiş; sabrı tüketti
Bana açılan kollar, sana gelen yollar yok…

Sudan çıkmış balık gibi titremekte bedenim
Başarısız unutma denemeleri, ya sabır dilekleri
Tevekkül tuvaline doluşan umut boşlukları
Gül kokularına, bülbül coşkularına takılan engel…
Dillerinle, ellerinde şımartılan o çocuk nerede?
Sakın, sakın ha! Zaman onu da büyütür deme
Kadın elinle, kadın gönlünle, kadın kalbinle
Yedi iklim, beş mevsim, tüm hoşlukları
Topla da gel, bekliyorum topla da gel…

Gülşen Şenderin