Kadın Dediğin Şiiri - Mesut Özünlü

Ne ince belli olanı
Ne çiftetelli oynayanı
Makbuldür bence yârin
Kadın dediğin
Tatlı ve ağır olmalı
Uysal ve masum
Bal damlarken dudaklarından
Bakışlarıyla öpmeli insanı
Dalgın dalgın narin narin

Ne yüzü asık ne sözü kazık
Ne hâli ezik olmalı kadının
Bütün güzellikler ruhuna geçmiş
Kolunda bilezik olmalı kadının
Hem edası
Hem sedası cazip olmalı
Akşamları
Beni bakışlarıyla yıkamalı
Konuşmalı buluşmalı
Kırılırsam yapıştırmalı
Üşürsem tutuşturmalı
Muhabbet tenceresinde
Beni iyice kaynatmalı

Kaprissiz olmalı kadın
Öyle hemen küsmemeli
Kırılsa da çok geçmeden
Tatlı tatlı gülmeli
İnsanı sevgisiyle deli
Bilgisiyle idare etmeli
Sanki iki çocuk gülüm balım
Evcilik oynarmış gibi
Evden ahlar değil
Kahkahalar yükselmeli

Bir de kara gözlerinin akı
İçmeli beyaz beyaz sevgimi
Aklımı başımdan almalı
Leyla olmalı… Mecnun edip
Beni çöllere salmalı
Korkak olmalı kadın biraz
Solucan görse çığlık atmalı
Sonra beni kale yapıp
Arkama saklanmalı
Hem ar etmeli hem var etmeli
Sözü kibar etmeli
Kadın dediğin gece gündüz
Beni aşka ihbar etmeli

Hem iyi bir işi hem bembeyaz
Dişi olmalı kadının
Evi bakışlarıyla ısıtan
Kalbimin güneşi
Konuşmalı benimle
Tane tane nazik nazik
Sabrından sızan terleri
Alnından akmalı sonra
Işıl ışıl çizik çizik

Kuytularda saklanan
Çiçekler kadar utangaç
Yalnız cana yakın
Cömert ve anaç olmalı
Ya kendisi gül endamlı
Ya da üzerinde
Bindallı bulunmalı kadının
Sonra bir rüzgâr esmeli
Ne varsa silip süpürmeli
Savurmalı saçlarını
Bir şelaleyi öpen
Tılsımlı kasırgalar misali