Kadın Asla Arkaya Bakmaz Şiiri - Rahim TAŞ

Kadın Asla Arkaya Bakmaz

Seni terk ederken bir heves, bir merak, bir heyecan içindeydim. Ne bahaneler uydurmuştum. Sevgisiz, saygısız, ilgisiz derken sana, başka birinin varlığını hissetmiştin. Hakarete vardırmıştım kıskançlığını. Ne büyük nankörlükmüş oysa benimkisi.

Seni terk ederken ne hale geleceğini ve hatta ne hale geleceğimi bile düşünmemişim. Zedelenen onurun, kırılan gururuna rağmen kötü dememişsin, dedirtmemişsin bana, asil davranarak.

Soruyorum sıkça kendime; 'iyi mi yaptım? 'Hayır, hayır! Defalarca hayır! Zaten çok sürmedi, ben de terk edildim tükenince. Dayanamadım düşük sınıflı köhne otellere. Şimdi kapsız, kacaksız, bardaksız, duvarlarında sesimin yankılandığı küçük bir evde eskiciden alınma çarşafsız bir yatakta hatalarımla yüzleşmeye çalışıyorum.

Yatağımı özlüyorum. Üzerinde dumanı tüten çorbanın porselen tabağını, demini almış çayı, ütülü pijamalarımı özlüyorum. Çocukları da özlüyorum, uzaktan seyretmeler tak etti canıma. Aslında seni özlüyorum. Seni seviyormuşum anladım. Hayır, seni seviyorum.

Affet beni demiyorum. Bana bir şans daha ver de diyemiyorum. Dostluğuna ihtiyaç duyuyorum da diyemem. Tükettim tüm kredilerimi, biliyorum.

Biliyorum terk etse de terk edilse de; 'kadın asla arkaya bakmaz.'

11.8. 2004