Kadın Ana Şiiri - Ramazan Kocapınar

Gelin Oluyordu bilinmeze
taa yıllar öncesinden
Oysa kırk yıl aynı yastığa
baş koyacağı önceden
Herifini kocasını bilip
hiç tanımadan görmeden
içi burukmu buruk
kadere küsük yoksun bazen
Sevmekten sevilmekten
bahtsızdı tek sevgiden
Yaz kış aynı nedense
bahar kopmaz mevsimden
Umutla başlar hayata
hergün seherde erkenden
Sabah şafağıyla kalkıp
o hevesi bitip tüketmeden

Boy boy çocuklar doğuruyordu
sırayla bir düzine
Üstte mavi emaye çaydanlık
kaynar, yanar guzine
Oda ortasında kocaman
mavi plastik leğen kimine
Bir kalıp iri beyaz sabun
sürüldükçe başın üstüne
Yandım anam nidası kaplar
köpük kaçtıkça gözüne
Sonrasında bizdeki oğul uşağın
artık değme keyifine
Ah gençliğim deyip bazen
pişmanlıkla vurdukça dizine
Kızıp küsüp dursada
kahredip geçmişi emeği mazisine

Eğilip bükülse yalvarıp yakarsa
hepsi nafile kısıktır sesi
Vay haline, ah birde
kuma getirdi ise, o çelimsiz efendisi
Herşeyde yarım hazım
hep ard arda uğursuzluk sinsilesi
Bir mucize olsa keşke
al hayat senin diye müjdelese birisi
Ne ölüsünden paye var
körolası gebeşin, faydasızdır dirisi
Hor hakir görül ezildikçe ezil
kim aralayacak bu perdeyi sisi
Hepsi aynı feryad, duyarsın çıkan sesi
hadi be felek yeter artık gör bizi

Kadın o ana o, yüreği iki bölümdür
gül besler demet demet
Diğer öbüründe kendi hiç görmesede
şevkât ve merhamet
Lafa gelince kadın değil avrat
kaşık düşmanıyla eksik etek
Kimine göre eşya niteliği taşır
kiminde ise evindeki bereket
Bir bayraktır o, kocaman candır
ailedeki kıymetli bir servet
Her yeni doğan günü
var hadi umutla bekle
yeter ki sabret
Kadının bu yerde
kaderi kötü hüzün yüklü
O hep Allaha emanet! ! !
____________________

14, 10, 2014 – Salı 02: 35
Kuzey Ren Vestfalya Almanya