Kadın Adına Şiiri - Kübra Saruhan 2

Cennet serildi ayaklarının altına.
Dünya son bir kez daha onun için döndü.
Bir meleğin hayata tebessümü
İlk defa bir anneye armağan oldu.

Kadın denildi insana.
Taşı sıksa suyunu çıkaran anadolu kadını.
Toprağı yeşerten anne uğraşı
Hayat veren, hayat dağıtan mukaddes varlığı.

Göz yaşları lazımdı ona
Kızını evlendirirken, oğlunu asker ederken.
Heyecanı lazımdı ona
Bebeğini ilk defa kucaklarken, anne iken.

Toprak onundu, ekmesi büyütmesi için
Öldürülüp gömülmesi için değildi,
Toprak bile kabul etmezken böyle bir gerçeği
İnsanlık hep, hep ona zulmetti

Herkes masum değildir belki.
Bir çocuk bile içinde besler kinini.
Ama annenin yüreği hep masumdur.
Öldürülmeye değil, sevilmeye mahsustur.