Kadın Şiiri - Mesut Çiftci 2

Kadın,
Küskündü hayata
Ve de ziyadesiyle kırgın.
Yürüyordu kentin caddelerinde,
Topukları yüksek, hayatı alçak, çokça bıkkın.
Hiçbir zaman var olamamaktan mı?
Varlığının yok sayılmasından mı bilmiyor,
Yaşadıklarına fail aramaktan vazgeçmiş.

Her yerde et olarak görünmüş,
Ona göre herkes kasap.
Oysa O da çocuk oldu,
Küçük bir kız çocuğu,
Herkesin sevdiği hani,
Sonra vazgeçtikleri sevmekten.
Vücut seven, insan sevmeyen adamlar,
Hepsi koca, hepsi baba, hepsi kasap.

Kime sığındı, kimden ihanet gördü,
Kim aldattı kadını, kim gördü mal olarak?
Umursamıyor kadın.
Hesap tutmayalı çok olmuş,
Kendine bakmayalı.
İnsanlığını unutalı.
Çok olmuş, zaman içinde yitirmiş hepsini
Ve her şeyini,
Kentin sokaklarında yürüyen kadın.

Zavallı kadın.
O da birilerinin küçük kızı,
Birilerinin bacısı,
Birilerinin karısı,
Birilerinin anasıydı.
Hayattan düşmeden hayır hayır
Düşürülmeden önce kentin sokaklarına…