Kadın Şiiri - Ercan Barut

KADIN

İsimsiz kalmıştın
eski bir medeniyette,
İnsanlığın tartışılırken
hunharca...
Filozoflar düşünürken seni,
ruhlu mu ? ruhsuz mu? diye.
Afrodit ile Venüs olmuştun
şehvet şerbetinde,
yatak köşelerinde...
Yakılıyordun ,
sahibin ölürken
gizem dolu ayinlerle...
Gömüyorlardı seni,
diri diri daha çocukken ,
devri cahiliyelerde...

Bir türlü anlamıyorlardı ,
yerine başka birşey koyamayacaklarını...
Bir yandan
savaşlar çıkıyordu uğruna,
Bir yandan
yakıyorlardı üzerindeki ölü bitkileri ,
toprak misali...

Halbuki topraktın sen,
ilâhi bir nefes bereketiyle ,
insanlığa can taşıyan...
Anneydin,
bacıydın,
kız çocuğuydun,
ilâhi bir emir ile
emanet sayılan....

E.Barut