Kadın... Şiiri - Necla Ünal

Ne hayallerim vardı bir zamanlar, bir dolu umutlarım,
Yalnız benimdi aydınlık pembe rüyalarım,
Kayboldu feri gün ağarınca sönen yıldızlar gibi,
Artık gülemez oldu nereye baksa siyah gözlerim.
Akıntıya kürek çekiyor
İhtiyar balıkçı misali yorgun kollarım,
Kapılmış fırtınaya sürükleniyor
Yüreği yaşlı sandalım,
Bilmiyorum nereye çıkacak?
Çıkmaz sokak, yollarım.
Hayli yorucuydu bugüne kadar yolculuğum,
Özlediğim, dönmek istediğim fakir ama mutlu çocukluğum,
Annem, arkadaşlarım, gençlik yıllarım
Hani nereye saklandınız, nerede kaldınız?
En ihtiyacım olan şu günlerde size
Beni yalnız mı bıraktınız gene?
Önemli değil, hep yalnızdım zaten
Haklı olsam da hep haksızdım,
Masumken bile suçlandım,
Eksik etek, saçı uzun aklı kısa, kimilerin gözünde
Her şekilde ezilmesi gereken hatta,
Zira KADIN' dım.
Ama oyun bitti, perde kapandı BEY' ler,
Unutmayın sakın, daima
Son gülen, iyi güler! ...