Kadın Şiiri - Ünal Doğan

Yer yuvarlağının ihtiyarları ,
Savaşların göğe yükselerek
İnsanlık abidelerini parçaladığı sıralar ,
Ve geceleri Güvercinlerin uğramadığı topraklarda
Bir gece,
Karanlığın en koyu tonundayken gökyüzü,
Bir kavim;
Umudunu
Kılıç uçlarında,
Nursuz insanların suratında,
Çıkar kokan tebessümlerde
Eritmiş, toprağa sıvamış,
Ve o gece
Bir ananın karnı Topraktan aldığı kuvvetle
Sivrilmişti.

Güneş mi doğuyordu...?
Yada insanlığı döven bir yaratım,
Yaratarak yeniden insanı,
Yeniden bir insan mı yaratıyordu?

***

Kavmi yaratan kadın.
O ki, doğuracak bir evladı
bir genci, bir kadına kocayı
Ve bir babayı...

Kadın;
Bir çocuğu,
Bir adamı
Ve kendini tekrar yaratmaktır.

Kavim ki ;
Pasaklı,ıslak yahut serseri...
Silkeleyerek;
Temizler, düzleştirir, adam eder...

Kadındır o
Ve gençliğinden kuvvet alarak
Özü olur kavmin.
Ve ihtiyarı olur
Yine yaslanarak gençliğine.

Kadındır o
Gençliği kapı aralıklarında nöbette,
Gönül arkadaşında saklı,
Arslan ve ay parçalarında vücut...