Kadın Şiiri - Hüseyin Karayel

Kadın topraktır. Tanrının rahmetiyle lütuflanan
Bağrı yanıktır, kavrukdur, yarıktır, ekilen biçilen
Başaklarıyla boynu eğiktir. Güneşe ve rüzgara.
Harmanda dövende dövülen, tane tane olan,
Değirmende un, kızgın fırında ekmek.
Kadın ekmektir.
Yerde gördüğümüzde, öpüp başımıza koyduğumuz,
Her sofrada bulunan ve onsuz doyamadığımız.
Kadın nezakettir, zarafettir.
Dokunduğunu güzelleştiren, bereketlendiren,
Her nesneye yeni anlamlar katan.
Kadın cesurdur, yiğittir.
Tabyalarda göğüs göğüse savaşan
Sırtında kendi ağırlığında mermi taşıyan
kadın şefkattir, merhamettir.
Yüreğini dışarıda tutan, göz yaşını içine akıtan
Acılara sıkıntılara merhem olan
Kadın sadakatdır.
Gurbetini, askerini, mahpusunu, hastasını bekleyen.
kadın cefakardır, fedakardır.
Yemeyip yediren, giymeyip giydiren
Her türlü vefasızlığa göğüs geren
Memesinden helal süt emziren
Uzun geceleri kendine haram eden
Kadın; anadır, atadır ve kadın kadındır,
Tanrının lutfu, yaşamın ruhudur.
Sözüm görünene değil, olanadır.
Hüseyin Karayel