Kadın Şiiri - Erhan Turan

Bir kadın tanıdım, çok ağlıyordu...
Evinden, eşinden ayrılmış bir hâli vardı.
Derdi ya Müslüm Gürses...
Ben de çok kadın tanıdım zamanla,
Evinden eşinden ayrılmışlığa şükredecek binlerce kadın...
Mesela bir kadın tanıdım,
Kahpe savaşların yorgun gecelerinden gelen,
Güzlerindeki acıyı gizleyip, yüreğinde hapseden,
Yüzüne işlenmiş kutsallığıyla zulme hep direnen...
Bir kadın daha tanıdım mesela,
Gecenin bir yarısında,
Bir sokağın köşe başında,
Ya da bir yol kenarında bir pazarlıkta...
Karnını doyurma derdinde, ekmek parası kazanmakta...
Yanlış düzenin onu bu hâle sokmasını es geçip,
Fahişelikle suçlanmakta...
Bir nikâh masasında başka bir kadın tanıdım,
Aslında bir kız, bir çocuk ya da çocuk gelin,
Neden ağladığını bilemeden, gözyaşlarına boğulan...
Veya bir gece kulübünde,
Zengin bir züppenin kolunda aksesuar olarak duran...
Hem de bir marifetmiş gibi gösterilen.
Ve piyasaya aşk sınır tanımıyor diye sunulan...

Bir kadın daha tanıdım mesela,
Namus davasında başına namlu dayanılan,
Namussuzluğuna sebep olana bir lütufmuş gibi yamanan...
Namussuzluk sanki tek taraflıymış gibi,
Asıl namussuz dururken namus cinayetine kurban edilen
bir kadın...
Veya çocuklarına bir de baba olmak zorunda kalan,
Cenneti ayakları altında, cehennemi yüreğinde yaşayan...
Aynı zamanda anne, eş, evlat, abla, kız kardeş, iş ve ev
kadını olan,
Ama hep bedeniyle sorgulanan bir kadın...
Kadın, kadın, kadın...
Hayatın yarısı kadın!
Hatta diğer yarının da yarısı olan kadın...

Dünyanın en güzel çiçeği, papatyası, manolyası, menek-
şesi kadın...

Hayatın kederini, çilesini, cefasını çeken kadın...
Seni anlatmaya ne kelime yeter ne söz ne de adın!
Nedense seni ezmeye yürek de yetiyor akıl da...
Eminim sen de benim gibi bunu hiç anlamadın...