Kadın Şiiri - Eda Uzunok

Sarı sayfalarda hep adın
loş ışıklar altında erimişti
sorguya cekilmişti şimdi kadın
düşündükce içi içini kemirmişti
ele verse birtürlü vermese başka dert
ne ederse etsin kimden umsun medet
kalmıştı yine tek başına
badanasız boyasız bir odada
yapayalnız üstelik beş parasız ortada
yığılmıştı üstüne o garip sessizlik
ne etse ne yapsada kurtulsa
bitse bu çaresizlik
düşündü taşındı buldu bekleyecekti
nasılsa geri gelip önünde diz çökecekti
çökecekti çökmesine ama
kendi eskisi gibi olcakmıydı
değişir her şey zamanla bilirdi
belki el ele verip eski günlerdeki gibi...
sonra kovdu düşüncesini beyninden
giden gitmiş hayat tüketmişti onu
aslında biliyordu değişmezdi düşüncesi
birden kalktı dimdik durdu ayakta ne olursa olsun
karar verdi yılmayacaktı hayatta