Kadın Şiiri - Şair Dilbeste

Kadın, adama git diyordu. Git ve arkana bakma...
Seni hayata bağlayacak sebeplerin var, bırakma onları...
Beni düşünme diyordu kadın, her nasılsa başa çıkabilirim...
Başa çıkamayacağını biliyordu oysa!
Sevginin gücüne inanmıştı hep, yine inanmak istiyordu...
Kaçtıkça çoğalıyor, çoğaldıkça düşüyordu kendinden...
Aşıktı işte, çok aşıktı...
Kadın doğru olanı yaptı kendince ve zor olanı.
Şimdi bitecekmi aşk? elbette ki hayır...
Sabret demişti adam, kadın sessiz kalmıştı son gece
Çok değil bir kaç saat sonra ' bırakmadın kadınım,
şu sevgiyi doya doya yaşıyalım' diyordu adam.
Aslında bırakmıştı kadın, adam kararını verirken kendini özgür hissetsin istiyordu...
Kadın biliyordu anlamıştı, hissediyordu çünkü...
Adam yapamıyor, kopamıyordu geçmişinden...
Ve adam telefonunu kapadı o gece. Geçmişine, yatağına dönmüştü yine...
Üstelik teninde henüz kadının kokusu yitmemişken...
O gece kadın hiç uyumadı,evinde mumlar sabaha hadar yandı,
Aynı plak döndü sabaha kadar.
ama aslında yanan mumlar değil kadının hayalleriydi.
Umutlarıydı... Yarına dair düşlerinin yok oluşuydu...