Kadın
Yüreğin tehditkâr acılarıdır
Yokluk ve varlık, tanrıya sebep
Ve Tanrı
Âdemin gölgesini siyaha yaktı.
Kadın
Edinilmiş en büyük mekân
İklimlere sığmayan topraklardır
Ve gözyaşı kadar masum yağmurlar
Toprağı döverek, çamurdan ten yarattı
Sonra Tanrı
Sonsuza dek ağladı…
Kadın
Ölümün cinnet hurafesi
Eteklerinde zevkten kokmuş cesetler
Ve galiba sonunu getiremeyecekler.
Toprak denizle bitmekte
Güneş, Tanrının gülüşünde saklı
Ve kadın
Erkekten uzak, kendine ağlamaklı…
Kayıt Tarihi : 26.6.2009 09:47:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Nedim Kardaş](https://www.antoloji.com/i/siir/2009/06/26/kadin-349.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!