Kadın, kendi içindeki yalnızlığın portresini
Az önce dudaklarına çizdi.
Dudakları kırmızıydı,
Dudakları aşktı.
Adı bir çiçekti, bir nehirdi.
Adı; unutulmuş bir efsanenin
Baş karekteriydi.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta