Belki kerameti kendinde saklı,
Bir varılmaz hayal sayıldı adı.
Kendi derununa yetmedi aklı,
Kabuğunda sandı efsunlu tadı.
En yakın sayıldı onda uzaklar,
Yangına çevrildi keskin sazaklar,
Ruhuna işlenmiş türlü tuzaklar,
Şeytana yoldaşça edildi yâdı.
Evveli bir tutam kirli balçıktı,
Madeni; Âdem’de sırlı kılçıktı,
İnşâsından, bâki harlı hâl çıktı,
Kaç mecnun tüketti onda miadı.
Hem yasak meyveydi hem büyülü tat,
Hem gül bahçesiydi, hem keskin sırat,
Sebebi arasın kazmayla, Ferhat,
Kendine dönüktü kendi imdadı.
Bazen Meryem oldu, bazen İsa’sı.
Bazen sihirli yol, aklın tasası,
Kendisine kalsın; eti, posası,
Ruhun bulduğu mu, ruhta murâdı…
29-Ocak-2007
Arafat ArıkKayıt Tarihi : 31.1.2007 15:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)