Kadın... Şiiri - Mehmet Selim Tuncer

Tam da kabul edip teslim olmuşken yalnızlığa
Bir kalemin ucuna bağlamışken yaşamı

Üstelik
Genç nefesle koşmak yasaklanmışken
Ahu göze sürmeyi heyecansız çekiyorken

Yüreğin solmuş rengini
Burnundaki hızma ile parlatıyorken
İçinin yasına isyan kan kırmızı giyiyorken

Ağır bir serseriye rastladı görmezlik edemedi
Kadın

Asaletin bakımlı duygularını çıkarsız dağıtan
En büyük şımarıklığı genç kalmak olan
Adı vardı
Şanı
Delisi olan köylerden gelen
Memo
Dokunmaya yürek ister
Büyük yangınlar çıkar

Görmezden gelip yoluna devam edemedi
Kadın

Ne yalnızlık
Ne kalem
Ne koşmak
Yüreği çaresiz kaldı
Gözlerindeki sürmeler aktı
Kan kırmızı isyanı
iki dudağının arasından dağıldı
İki kaşının tam ortasında aklı durdu

Serseri yaklaşıp tutsa elini
Delinin şanına karşı gelemezdi
Kadın.

m.selim tuncer/İstanbul/2006