Kadın Şiiri - Solmaz Akça

Kadın konuştu!
İçindeki her ne ile adlandırılırsa o duyguyu bilinçsizce kustu...
Bağırdı, haykırdı... Kendince belki de haklıydı...
Ağlaması, hıçkırıklarla uyandığı sabahları,
tutulacağına inandığı duyduğu güzel sözcükler vardı...
Ve son olarak adamın gözlerine gözlerine bakarken ekledi;
“Hangi surelerle mil çektin gözlerime de,
senden başkasını görmez oldum ben böyle?
Nasıl baktın da öyle nazar olup işledin içime?
Şimdi dökülen kurşunlar bile fayda etmiyor!
Atamıyorum içimden seni.
Nazarın üstümde kaldı, sen benimle...
Hiçbir kurşun, hiçbir dua fayda etmiyor artık gönlüme! ”
Sonra adamın ellerinden çekti ellerini...
Elleri ıssız kaldı.
Adam yutkundu. Kadının gözyaşlarını elleri ile sildi.
Uzun ince parmaklarına bulaştı,
kadının tuzlu damlaları...
Saçlarını kokladı, uzun uzun sarıldı...
Ne söylemeliydi?
Nasıl davranmalıydı?
Kadın onu hiç yalnız bırakmamıştı.
Her çaresizliğinde kadın şefkatli kollarını adama açmıştı.
Ama adam her seferinde başka sabahlara uyanmıştı...
Adam sustu...
Kadın ağlamayı sürdürdü...
Adam suskunluğuyla vermişti kadına cevabını...
Kadın bir erkeğin susmasının ne demek olduğunu biliyordu.
Ve geçip giden günleri için ağlıyordu.
Bir daha göremeyeceği, umutlarını süremeyeceği
o kıvrılmış kirpiklerin altındaki kararsız gözlere baktı...
Sonra adamın elini tuttu, avuç içini dudaklarına götürdü.
Adamın avucuna acı bir öpücük kondurdu.
Bu acı öpücük, adamın avucundan yüreğine ilerledi...
Adamın yüreği acı doldu...
Kadın ıslak bakışlarıyla son kez “hoşçakal” dedi.
Adam “seni seviyorum”...
Kadın, sustu...
Adam, bekledi...
Kadın, gitti...
Adam, kayboldu...
Artık bu ilişki için, bir çıkar yol yoktu...