Kadın Şiiri - Alper Kököz

Ah yüzündeki her çizgiden binbir yangınla öptüğüm kadın,
Ah şu geç kalınmışlıkların adı.
Hangi kelimeyi hangi cümleye yakıştırsam,
Hangi kalemi ağlatsam da beyaz sayfalarda
Son bulsa şu sessiz kargaşamın derin çığlıkları.
Uğruna ateşlerde yanmalı dedikleri
Güneşe mi bir adım kalası,
Yoksa cehenneme mi dili lal edip gidesi?
Güzel kadın…
Adın, hiç bilmediğim harfler.
Yüzün, başka bir dünyanın fragmanı,
Tenin..
Ve tenin en büyük suç ortağım.
Şimdi söyle,
Katran aksa dudaklarından,
İçsem söndürmez mi?
Ölüme götürse ellerin,
Tutsam, şu kalbimi kuş tüyü yataklarda yatırmaz mı?
Ve sen şimdi söyle acısı varlığından daha elzem kadın,
Sen söyle yokluğunda en muazzam acılarla seviştiğim.
Eğer aşkla dolu değilse bu içtiğim kadeh,
Eğer dudağa değişi gelişi güzelse,
Şerefeler de küsmez mi?
Mesela diyorum ki,
Bir uyanıp uyanalım..
Karanlığın bilmem kaçıncı tonuna.
Diyorum ki,
Bizi gün ışığı öldürür.
Nefesini bırak boynuma,
Uyanalı gecenin koynunda.
Bu bilinmez yaranın hatrına,
Hiç bilmediğimiz bir şehirde,
Bilmediğimiz isimlerle,
Yeniden savaş açalım güneşe.
Gözlerimiz dahi sevişirken,
Bırak, güneş bizi bırakıp gitsin.
Bırak, açtığın bilmem kaçıncı yaranın hatrına,
Sapladığın bilmem kaçıncı paslı bıçağın inadına,
Bırak...
Bırak,seveyim.
Bırak öleyim..