Kadın... Şiiri - Ozan Oğuz

Şekillendirilmeye zorlanmış, bağnazlıkla yıpranmış:
Mesafeler araya girmiş ve uzaklaştırılmış
Aşk ve Sevgi...
Geometrik yıkıntılarla delinmiş,
Yırtılmış ve yıkılmış:
Biçimsiz bir enkazın altında kalmış...

Soğuk elleri ayaz gibi vururdu kalbime
İçi sıcacıktı ama gözleri kilitliydi
Bakışlarının aşılmazlıgı gizemli tepeler gibiydi
Zirveye ulaşmayı imrendirirdi.

Karlar dokunur dokunmaz erirdi teninde:
Damlalar yavaşça süzülerek
Ulaşırdı sırtından inerek;
o incecik beline...
Takındığın bir maskeydi;
Korumacı bir ifade, gülüşünde:
!Kadın...

Sana içimden söküp bir ayaz bırakıyorum
Bir zamanlar her anımda yaşattıgım
Denizin rüzgarlarından aldığım
Ve dalgalarıyla büyüttügüm...
Dinginliği, sevinci ve huzuru bıraktığım...

Ve seni düşünüyorum yine...
Kadın...
Hoşçakal dalgalanırken derinlerimde
Ve senin...
Dönüşsüz ve yineleyen yollar varken, Derinlerinde...

Ne varsa kalandan, iyi olanı...
Bırakıyorum sana:
Ve umut ediyorum...
Bir gün varışı bulursun diye