Kadın 1 Şiiri - Ahmed Fehim Solak

Sen hep iyi yanımı sevdin kadın,
Kötü yanım hiç olmadın ki.
Gülmeyi sevdin sen,
Renklerden beyazı.
Güneşi tercih ettin sen, ayım hiç olmadın.
Yağmurda toprak kokusuydun sen,
Bütün şehri ayağa kaldırırdım da bir avuç toprak için,
Kokunu bütün hücrelerime çekmek için.
Ama sen hiç burada olmadın ki kadın,
Sen gökyüzü müydün?
Her yere düşen yağmur damlasının peşinde koştum ben,
Sen hangi melekte saklıydın.
Her kar tanesinin avucunda eriyişini izledim be kadın.
Şimdi söyle bana, neredesin?
Hangi caddenin hangi kaldırım taşında?
Hangi sokak lambasının altındasın kadın?
Neden söndürdün ışıkları, neden bu kadar karanlık bu yollar?
Ezberimi bozdun sen, bildiklerimi unutturdun.
Ve şimdi ben yorgun ve bitkin.
Son bir nefes kaldı bana kadın,
Onu da çeker beni terk ettiğin bu tabuttan odaya yatarım.
Şimdi ben öldüm, peki sen aşk için ölür müsün?
Hayır, ölümden korkarsın.
Önceden pes etmez ölüm olsam bunu denerdin,
Çünkü buna değerdim değil mi kadın?