Kadim Yalnızlık Şiiri - İsmail Çayır

Yalnızlık türküleri çalan bir bahçede,
Ne yediğini, ne içtiğini anlayan bir adam oturur.
Yarısının geride kaldığı düşünülen bir ömür,
Umutlar gözlerinde usul usul somurtur.

Yüreğinde bir yangın yeri yapmış kendine,
Ne su söndürür, ne de rüzgar.
Esintili bir havada bahçedeki çınar ile konuşur,
Yaşı yetmez kadim ağaca, anlatamaz derdini yutkunur.

Ansızın bilinmeze göç etmişlerine dertlenir de,
Kalanların varlığını unutur.
İçin için bağırır Neşet Baba radyoda,
Boğazında yetimlik, cebinde yoksulluk,
Susup, yutkunur.

Rüzgar eser sallanır çınarın yaprakları,
İçinde lodos var iken.
Dökülen yapraklar düşer ayaklarının önüne,
Tüm gidenleri çıkarası gelir kazıp toprakları.

Nitekim olmadı, diye düşünür.
Olmadı, yalnızlık son bulmadı.
Birilerinin varlığı değildir yalnızlığı sona erdiren,
Tek başına olmakta yalnızlık değildir esasen.