Kadim Yalnızlık Şiiri - Ramazan İlhan

Bulvarların orta yerinde,
beton surat insanlar arasında,
hiç duyulmamış bir ezgiyi
senin için mırıldanıyorum;
Kadim bir yalnızlık içerken

Derinden, en derinden bir ah sızıyor
kelimelerim arasından
bilinmemiş,
duyulmamış
sicim sicim ellerime
yağmur misali hüzün yağmakta
Adamakıllı ıslanmaktayım;
iyot kokulu sulardan geçerken

Düşüncelerim darmadağın
kan revan içre
Dökülüyor tenim parça parça
Sayfa sayfa eskiyor İçim/dışım
Her gün bir kez daha
katili olurum ruhsuz bedenimin
Bir boşluk tutuyorum ellerimle
Lisanım spastik sözcükler doğuruyor;
kelime kelime hezeyan içerken

Uçsuz bucaksız yolların en başındayım..
Sonu gelmiyor dinlediğim masalların..
Artık terlemiyor avuçlarım.
Ne vakit gözümü açsam;
karanlıkta bir eşkiya yolumu keser
Ne vakit revan olsam bir yola
ruhum bir yana, tenim bir yana yürür;
gece anaforunu içime çekerken

Saatler bende tik tak;
ayaklarım bir ileri bir geri..
Nefes nefes tükeniyorum her lahza
Bütün servetini harcayan müflisçe
yelken açan son geminin ardından
küllenmiş umutlar beslerken

Ufuklara kilitli bakışlara ümit ancak O’dur
Vuslatın O’dur hassı
Yalnızlıklar O’nunla bitiyor
Her nefes O diye inlemedikçe
yürek sızıları dinmiyor;
dört bir yandan hasret rüzgarları eserken

Alemin yok hicranını bitirecek
Hasret çeken
Yalnızlığı vasıta kılıp O’na varmalı.
Yanımızda değil bir şehir,
değil bütün bir dünya bulunsa
Gitmeyecek göğümüzden hazan bulutları;
Sevgili diye ağyarı seçerken