Kadim kasaba Şiiri - Dağlar Özügüç

Kadim kasabanın bahar kokulu atmosferinde
Akşamları yürümediğimiz sokak kalmazdı
Sokak lambalarına uğrardık birer birer
Lambalarının cılız ışıkları altında
Ev kaçkını çocuklar toplanırlardı
Babaları kahveden eve gelene kadar
Saatlerce kıyasıya top oynarlardı
Her gün gittiğimiz parktaki masalara
Çakılarla kazdığımız kalpli figürler
Göz yaşı biçiminde reçinelenir akardı
Akan reçineler sonunda kızar kızarır
Parlar kızıl kan rengini alırdı
Mütevazi panjurlu evlerde işlemeli perdeler
Arkasından sokağı seyreden taze gelinler
Kapı önlerinde sepet satan çingeneler
Sözleşmiş gibi sokakla ilgilerini kestiler
Bahçeler büyüdü kapılar kilitlendi
Çocuklar bile sokaklardan soğudular
Tutunamayıp göç eden kasabalılar
Uzaklarda hatıralarla yetinir oldular
O Güzel insanların gölgeleri bile kalmadı