Kadim Kabus Şiiri - Ahmet Levent Ay

Sormalı şu masallardan, bu matemin hesabını.
Onlardır kandıran bizi; mutlu, mesut yarınlarla.
Uyanmalı şu uykudan, bozmalı kem nizamını.
Bozmalı ki, uğraşmasın; gündüz yıldız sayanlarla.
Sormalı şu masallardan, bu matemin hesabını.

Benim cüretim doğuştan, sendeki bu şirret nerden?
Ben sözlükten öğrenmedim, kalbimdeki bu hisleri.
Senle hesabım silbaştan, fakat tanıdık bir yerden.
Hangi merhametli Münker, yakacak o günlükleri?
Benim cüretim doğuştan, sendeki bu şirret nerden?

Şimdi kederin siyahı, duvakta beyaza inat...
Kanımda öfkenin ahı, zikrettiğim ismin sanma.
Sen istersen bin bir kere; yak resmimi, cismimi at.
Ben en kadim kabusunum; müsekkinle geçer sanma.
Şimdi kederin siyahı, duvakta beyaza inat...

Hiddetimin sesi olsa, kulakların sağır olur.
Şiddetinden tazkiyatın, kırılır cam duvarlarım.
Sanma kini bir günlüktür, gün gelir Ahmet durulur.
Sözü tahrikkâr vesvasın, çatırdıyor sabır taşım.
Hiddetimin sesi olsa, kulakların sağır olur.