Kadim Dostlar Buluşması Şiiri - Murat Farz

Bu kısa hikayenin aslı başlamakta eski, çok eski yıllarda,
Kişilerdeki o insan sevgisinin filizlendiği sıralarda.
Sanırdık ki o zamanlar bütün insan nesli bizim gibi; saf, temiz.
Dünyamızda hüküm sürmektedir Ömer’in adaleti dediğimiz.

Şimdilerdeyse, gözler yanan bir ateşin şulesine dalıp gitmiş.
Yolunu arayan zihinler jülide hayaller içinde erimiş.
Can sıkıntısına düşmüş, bu zamanlarda içlerinden bazıları.
Gece, aygün, güneş silmiyor yaşamın getirdiği sıkıntıları.

Belki birisi bir köy evini ihya etmiş; kendine mekan yapmış.
Bir diğeri sandalının bordasına Ayşe’sinin adını yazmış.
İnsanlar bıkmadan bir tavşan ayağının uğurunu denemekte.
Belli belirsiz hülyalar içinde el yordamı ile yürümekte.

Bir ışık çakıyor, ali bir düşünce harmanlanıyor bilinçlerde:
Buluşmak; seneler öncesinde her gün olduğundan özge bir yerde.
Her nasılsa birdenbire karamsar gönüllere bir ümit doluyor.
İçi içine sığmayanlar, bu zaptedilmez heyecanı soluyor.

O gün gelince, sevgili dostlar toplandı bir masanın etrafında.
İçkiler içildi, yemekler yenildi; tatları kalan damaklarda.
Sohbetler yapıldı, meğer semrin ay ışığı demekmiş, anlaşıldı.
Tartışıldı, “Halit midir, Halid mi? ” diye Uşaklıgil’in ön adı.

Muhsin Ertuğrul muydu Ateşten Gömlek filmini çeken o yönetmen?
Bir Piyango Bileti’ni kim yazmıştı? Kör talih bir kez bana gülsen!
Kahkahalarla bitti o gece, öpücükler konuldu yanaklara.
Bu hatırayı tuttu herkes aklında, aktarmak için nejatına.

(Aralık 2016, Ankara)