Kadıköy İskelesi Şiiri - Orhan Çakay

Kadıköy iskelesinde şafak sökerken;
Bir deniz otobüsü homurdanıyor, yolcularda hüzün,
Aynı vakit bir tren düdüğü ötüyor uzun uzun, henüz vakit çok erken.

Deniz uyanıyor güne, avuçlarımda yakamoz.
Göz kırpıyor güneşe denizanaları,
Avını yakalamış çekiştiriyor, neşeli bir vatoz.

Hantal bir yük gemisi balıkların keyfini kaçırıyor,
Aheste aheste menziline ilerlemekte.
Bereketli toprak misali denizin karnını yarıyor.

Kıyıdan yavaş yavaş yükselen insan sesleri,
İskeleden deryanın derinliklerine iniyor.
Balıklarda çıt yok kesiliyor nefesleri.

Ve sen geliyorsun doğudan…
Bir beyaz yelkenli olmuşsun ışıl ışıl,
Kayıyorsun adeta, zarafetin kuğudan.

Parlıyorsun nispet yaparak milyar yıllık güneşe.
Her şey susuyor, pür dikkat kesiliyor gözlerinde,
Bütün iskelede bir telaş, bir heyecan, bir neşe.

Güzelliğini selamlıyor birkaç balıkçıl,
Martılar sana doğru süzülüyor,
Yelken aç ey mavi deniz, açıl ey gökyüzü, açıl!

Saçların rüzgâr, gözlerin gök, dişlerin inci mercan…
Doyuyor gözlerim sana, şükrediyor için için.
Büyüyorsun gözlerimde; bir cansın dışımda, içimde bin can.

Bu gün bin güne bedel, her tarafta sen varsın.
Dolduruyorsun içimi tıka basa, doyuyorum
Aşkınla cihana sığmayan dağlar kadarsın…

Akıyorsun yüreğime, ayaklarının ucuna basa basa
Sessiz, sakin, ılık bir baharsın
Seninle içimde ne gam kalıyor, ne kasavet, ne tasa…

Uyanın, tül yüzlü denizanaları,
Şahit olun ey martılar! Kavuştu tüm sevgililer.
Kırın, dökün denize, bütün yalancı aynaları…

Aşk ile tutuşsun, yansın sevdalı yürekler!
Gün bu gündür unutulsun dün.
Birleşsin eller, kabul olsun dilekler.

Varsın bir anlık ömrüm kalmasın,
Doydum hayata, doydum şu an.
Sımsıkı sarsın ölüm meleği, isterse bir daha salmasın… 19 Mayıs 2008