Kadıköy'de Olmak...

Bugün o kadar zor geldi ki,
Her seferinde büyük bir zevkle gezdiğim
Kadıköy'de olmak.
Sol yanımda tarifsiz bir sızı var.
Attığım her adımda sen vardın,
Ama sol elim boştu, yoktun.
Terk edilmiş bir viraneydi sanki sokaklar,
Tıpkı sol yanım gibi, bomboş.
O yaşlı teyze çıktı yine karşıma.
Tanıdı beni.
Lakin, o gün ki gibi gülmedi.
Ağladım.
Bakamadım yüzüne.
O gitti teyzem diyemedim.
Oturdum bir bankta öylece,
Sadece ağladım.
Çalgıcılar sustu.
Saygı duruşunda bulundu,
Yiten bu aşkın ardından.
Mendilci bir çocuk oturdu yanıma.
Elindeki son mendilden bir tane çıkarıp tutuşturdu elime.
"Bir daha çok sevme be abi.
Çok seven, çok yalnız kalır" dedi ve gitti.
Bakamadım ardından.
Tıpkı ardından bakamadığım gibi.
Sonra, falcı kadın da gitti, çalgıcılar da...
Birden boşaldı sokak.
Hayalin kaldı her köşe başında.
Attığım her adımda.
Sol kolum boştu,
O sevdiğin gözlerim yaşlı.
Piraye'de Ezginin Günlüğü çalıyordu.
"Geçmem bir daha Kadıköy'den"
Bugün o kadar zor geldi ki Kadıköy'de dolaşmak...
Şimdi ne desem tümüyle anlamsız, biraz da ayıp.
Hem, izahı mümkün kılacak tüm kelimelerim de kayıp...
Bugün...
Ben...
Kadıköy'de...
Sensizdim.
Kayboldum.

26.10.12
İstanbul

İ.Uğur Toprak