Kadife kutu Şiiri - Zafer Zengin Etnika

ısıracağım seni ilk fırsatta
ölümüm olacaksın biliyorum
başka uzun saçlılara parçalarımı verip
bütün etmeyeceksin beni
ırmaklar bile
beni temizlemeye yetmeyecek
balıkların ağzından kan akacak
benim olan

sen yüreğimi alacaksın avucuna
kadife kutuda
siyahlara boyayacaksın
sıcramayacak hiç bir parçam
kediler gülecek
tüm tapınaklar çökecek
taşlar yürüyüp
hesap soracak
ipekler uğramayacak yurduna

bensiz yol bulunmayacak
tüm savaşlar
peşindeki esmer çocuklarla devam edecek
hepsini yakacaksın
bir zaman sonra
kendini parçalayıp
kadife kutulara geleceksin
et ete birleşecek
kan kana renk verecek
ve sen hissis
kumlarda boğulacaksın

aklında kalan tek şey
iç alevinde yandığın
bir çift gözü özlemek olacak
sadece o
seni yediden yaratacak
uğurlu gelecek sancısı
sardıkça seni
can alacaksın canından
ısırabildiğin kadar ye
tükenmeyen gözlerinle
sevmeyi bilen hüznünle

Bitmeyen ve söylenmeyen sözlerden sonra

olabilir mi
uzun yollar boyunca
kimleri bırakacağız ardımızda
kim sececek
kim cekecek kısa çöpleri
nasıl gemiler yapılacak
Kim düğümler atacak
ateş toplarını
kim yakacak

tenimiz yanınca
uzak olduğumuz toprağımızdan
kim merhem getirecek
kim sürecek içimize
iyileşmez yaramız
takılır dişimize
etlerimize
bir vebadır tutku
ben kanarım
sen aldırmazsın
yedeğimi var yüzünün
maske takarsın
al adını ve git
ırzına geçilmemiş günlerde
geri dön
habersizce
nasıl yanarsak
öyle kalalım ateşte

külüm külüne
yüzüm yüzüne
tekrar gitme
kal içimde

sen koru
düşmandan ellerimi
kan doydu
bağır içimin sesini

döneceğim nehirler kuruduğunda
ateşler yak
yüzümü yıkadığım suya
ılık olsun gözlerin

1 Ağustos 2004