Kader Şiiri - Burak Ayoğlu

Aşkın yoksulluğunu nicedir bilirim,

Hüzünbaz sevmeyi de,

Hatırlıyorum o sıcak gecedeki ilk öpücüğü,

Kaderlerimize inat sevişmeleri de,

Bekleyen kaderdi biliyordum,

Çanları çalan da o olmalıydı,

Dudaklarını içerken, hatırlayamazdım,

Tenlerimiz bir olmuşken umursayamazdım,

Bu oyunun bir sonu olduğunu.

Sonları sevmedim ki hiç,

Ama sevmem gerektiğini hatırlattı kader,

Her son bir başlangıç dedi, usulca, her gece,
yokluğunda,

Ve her gece sensiz uyudum ben,

Karanlıktan korkan bir çocuk gibi korktum kaderden,

Kader kederdi benim için,

Yatağımın altına da bakamadım korkudan,

Oradaydı çünkü,

Bekliyordu hüküm saatini,

Uyandığım da bir sabah gökyüzü griydi artık.

Oysa griyi severdim ben, Mozart’ı da

Kader bunu daha bilmiyordu,

Hep kader mi kazanacak çocuk?

Hep keder mi?