Kaderin Oyunu Şiiri - Arif Arifoğulları

Gönül Bu! ! ! Bir Kere Özledimi Doluyor Yürekten Gözleri. Hiç Bir Sebep Avutmuyor Sensizliği. Ne Gündüzü Ne Geceyi Yaşatıyor İnsana. Herşey Zehir Zemberek Olmuş. Ne Güneş Yakıyor Yokluğun Kadar İçimi. Nede Yıldızlar Işık Saçıyor Sen Gibi. Bahar Gelmiş Memleketimin Her Bir Köşesine Umurumdamı Sanki. Ben Seninle Yitirdim Yaşadığım Bütün Baharları. Gökyüzünde Ay Görkemiyle Geceye Renk Verirken. Ben Kara Bulutlara Tutuklu Kaldım. Hangi Bilinmezlerde Yok Olmuşum Meğer. Bak Yine Dertli Kalemim Eşlik Ediyor Yanlız Geceme. Sana Benzeyen Herşeye Usulca Sokularak Sensizliği Gideriyorum. Ama Hiç Kimse Sen Gibi Değil. Hiç Kimse Umutlarıma Sevdama Denk Değil. Kalbimi Yerinden Sökmek İstiyorum Artık. Çünkü Bu Yük Çok Ağır Geliyor Bana. Bedenim Bile Davacı Olmaya Başladı Son Zamanlarda. Oda Bitti Yok Oldu Dayanacak Gücü Kalmadı. Kadere Boyun Eğdim Gönül Gözüm. Bu Geceden Sonra Bir Daha Konu Olurmusun Şiirlerime Bilmem Ama! ! ! Tek Bildiğim Bir Gerçek Varki! ! İkimizde Deli Bir Rüzgarla Savrulduk Farklı Kaderlere. Yürek Sızım Gönül Gözüm Değişmez Bizim Kaderimiz. Böyle Geldi Böyle Gider Serüvenimiz.......

& Arif Arifoğulları