Kaderin gözleriydi onlar...

Gecenin gözleriydi onlar…
Simsiyahtı… Tıpkı gece gibi…
Baktığı yerler parlamazdı… Fakat yıldızlarla dertleşirdi…
Gökyüzünün gözleriydi onlar…
Bakınca mevsimleri yaşardın…
Tebessümken ilkbahar;
Kahkahalarıyla yaz…
Hüzünlüyken sonbahar;
Ağlarken kış olurlardı…
Bir bakardı; açardı çiçekler…
Bir bakardı; kururdu yapraklar… İşte öyle bir şeydi…
İşte; o zaman çok korkuturdu beni…
Ve işte o zaman çok severdim onu…
Nefes almazdı o gözler…
İhtiyacı da yoktu…
‘o’ sevgiyle yaşardı… Çünkü;
O’nu ne kadar seven olursa; hayatı o kadar uzun olurdu…
Ve hep sevilecekti…
Gökkuşağıydı… Kara buluttu…
Bazen mazi bir kuş, bazen beyaz bir papatya…
Hem ağlatırdı, hem güldürürdü…
O’nun mutluluğu; sevenlerinin ağlamasıydı…
Bilemezdin ağlamalarını… Bilemezdin yüreğinin boşluğunu…
Yani; hem ondan korkardım, hem de çok severdim o’nu…
Dedim ya… Kaderin gözleriydi onlar…
Mavi… Beyaz… Kırmızı… Siyah…

12.03.2001