Kaderimin Oyunu . Şiiri - Hamit Atay

KADERİMİN OYUNU

Bir yolculuktu hayat, meçhule giden,
Yüreğimde yarım kalmış binlerce neden.
Bir rüzgâr savurdu beni dünden yarına,
Kimi zaman vuslata, kimi zaman arına...

Bir çocukluk düştü belleğime birden,
Toprak kokusuydu, annemdi, serin rüzgârken.
Sonra büyüdüm, içimde bin sancı,
Kimi aşkın adıydı, kimi yalnız kalınca...

Kader dediğin, ince bir telmiş meğer,
Üzerinde yürürken düşmek kolaymış, meğer...
Bir gülüşe aldandım, bir söze inandım,
Nice geceler boyu tek başıma yandım.

Her köşe başında bir imtihan durdu,
Kimi zaman sevdim, kimi zaman unuttum durdu.
Bir bakışta çözemedim niyetleri,
Yar sandığım nice yüz, bıçak gibi derin izleri...

Bir gönül ki nice sular seller almış,
Kırılmış, dağılmış, ama hâlâ ayakta kalmış.
Kader bir oyun kurmuş sanki baştan,
Ben mi seçtim yolumu, o mu yazdı yavaştan?

Ne zaman güldüysem ardından ağladım,
Ne zaman inandım, hayalle dağlandım.
Bir mektup kaldı elimde, bir de sesin yankısı,
Sen misin bu oyunun asıl kaybedeni, yoksa ben mi, sarkısı?

Ama yılmadım, yorulsam da yoldan,
Bir şiir oldum, döküldüm kağıttan.
Gözyaşıyla ıslandım, umutla kurudum,
Kendi küllerimden bin kez doğup durdum.

Şimdi dönüp bakınca tüm olanlara,
Tecrübe olmuş acılar, zamanla yara.
Kaderimin oyununda ben bir figür müydüm?
Yoksa kendi hikâyemde tek yazar mıydım?

Yine de razıyım, bu benim öyküm,
Eksik, gedik, ama hepsi de gerçek çünkü.
Biraz sevda, biraz yalnızlık harmanı,
Ve içimde hâlâ yanan o çocukluk anı...

Hamit Atay