Kaderime Boğuşmaktan Yoruldum

Daha bu genç yaşımda ben,
Acılarla boğuşmaktan yoruldum. dostlar
Omuzlarımda yılların yorgunluğu var,
Ellerimde nasır değil,
Hayatın acı izi var.

Bir yanım susmak ister,
Bir yanım bağıra bağıra anlatmak…
Çünkü kimse bilmez,
Bir kalp sessiz ağlarken
Dünyanın nasıl gürültülü sustuğunu.

Gözlerimde donmuş bir umut,
Dudaklarımda yarım kalmış dualar…
Her sabah aynı gökyüzüne bakarım,
Ama güneş bana hep uzaktan doğar.

Dost sandıklar, birer gölgeymiş,
Karanlıkta kaybolurmuş en önce.
Sevda dedik, yandık ateşine,
Küllerimizi bile alıp gitmişler.

Kaderimle boğuşmaktan yoruldum,
Ama pes etmedim hiçbir zaman.
Çünkü biliyorum:
Her yara, bir gün bir çiçeğe durur.

Anamın duası, yüreğimde sığınak,
Babamın sesi, kulağımda yankı,
Bir de ben —
İnadına yaşayan, inadına seven…

Yalnızlığın gölgesinde büyüdüm,
Ama hiç karanlık olmadım.
Yüreğimi güneş yaptım,
Kendimi ısıttım onunla.

Kimseye anlatamadım
Yüreğimin kaç kere kırıldığını,
Ama her defasında
Parçaları toplayıp yeniden “ben” oldum.

Hayret ediyorum hala yaşadım,
Bunca zulme, çileye, derde nasıl dayandım…
Belki de içimde bir ses var,
Her yıkılışta fısıldayan:
“Yeniden doğ, sen daha bitmedin.”

Ve şimdi bak —
Rüzgârla konuşan bir şiirim ben.
Her mısram bir yara,
Her dizesi bir direniş.

Kimseye kinim yok,
Ama hafızam dolu…
Beni unutanlara değil,
Beni unutturmak isteyen zamana kırgınım.

Yine de…
Küllerimden doğup,
Yüreğimin ateşini saklamadan yazıyorum.
Bu satırlar tanıktır:
Ben kolay yıkılmadım!

Ve sonunda imzamı atıyorum
Tüm acıların altına,
Bir umut gibi, bir isyan gibi — Kul Ortak diye.

KUL ORTAK