Kadere Kırk Beş Şiiri - Ziya Kara

Sen,
Kara gelinliğinin içinde
Kaderine boyun eğmiş
Bembeyaz tenli
Taptaze bir genç kızsın.
Sen,
Kara gelinliğine rağmen
Kaderine boyun eğmişliğinle
Öylesine bembeyaz tenli,
Öylesine taptaze bir tomurcuksun ki;
Benimse,
Hiçbir söz hakkım yok,
Biliyorum...
Yine de gönül bu
Seni ölesiye seviyorum!
Arada engeller var...
Çünkü ben de kaderime boyun eğmişliğimle
İsteğimce kendime bir yön veremiyorum
Kadere kırk beş savrulup gidiyorum.
Sen,
Kara gelinliğinin içinde
Hayalinde yaşattığın mutluluktan
Adım adım uzaklaşırken
Sensiz olan ben,
Mutsuzluğa bir o kadar daha gömülüyorum.
Hep ağlamaktan, ağlamayı unuttum
Artık, ağlayamıyorum.
Ve bir gün, günün birinde
Bedenimizi saracak olan beyazlar içinde
Birbirimize kavuşabileceğimizi hayal ettikçe
Ağlarken durup gülebiliyor
Gülebiliyor da;
Sabırsızlıkla o günü bekliyorum.!