Kadere Kırk Beş... Şiiri - Kemal Yavuz

Tenine güneş kavruğu konmamış taze gelin,
kaderine boyun eğip giyindi kara gelinliği.
İç içe benzeşik kaderlerin tekamülü
boş boğazlı söylemleriyle
eline su dökemeyecek bir partnerimi sundu ona
döşlerine yılan dolanacak...
Kaderin hükümranlığında düşler zaman aşımına uğradı.
Boynumuz eğri kaldık.
Bize söz hakkı tanınmadı.
Kaçamak bir gülücükteki utangaç vedalaşmalar,
aminsiz beddualar.
Ne oluyorsa kadere kırk beş...

Konmasam da baş köşeye,
düşlerim sığınağım.
O gitti ya, aklım onda kaldı, alacaklarına mukabil,
kalbi bende; artık, bende akıl, onda kalp kalmadı.
Kalpsiz varlığı bir cehennem, yokluğu da;
ben ise memnunum akılsız halimden, gamsız, tasasız.
Unutkanlık nehrinde boğulmadıkça
umut damlaları damlıyor düşlerime.
Molibden alaşımlı duvarlarına yüz sürsem aşınmaz,
duvaktan daha hassas tenim
Ölmüş teessürlerde yanakları kızarır,
vıcık vıcık olur saçları.
Okşayamam.
Varmaz elim...

…/…