Kadere Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlıer

Kader, sana inandım.
Hayat yolunda, sen ne demişsen yaptım.
Hayır demedim
Hiçbir zaman itiraz etmedim.
Beraber yürüdük, beraber dinlendik yollarda
Yedik içtik beraber ve biz alıştık birbirimize hayat yolunda
Ah kader.
Ah, dost bildiğim kader.
Biz böyle anlaşmıştık seninle kader
Hani söz vermiştin, seni dünyanın en mutlu insanı yapacağım demiştin.
Olmadı, kader olmadı
Bu senin yaptığın, sana yakışmadı.

Yarı yoldayken, bıraktın beni
Cami havlusuna terk edilmiş, bir çocuk gibi hissettim kendimi
Anasız, babasız, büyüyen
Hayata yalnız devam eden, yalnız göğüs geren
Yalnız içen yalnız yiyen
Sevgiden, sevilmekten uzak, ağladım gözyaşlarına döktüm içimi.
Bazen rüzgârlara verdim, bazen dağlara saldım kendimi
Sonbaharı yaşadım. Kışları yaşadım ben, senin yüzünden
Olmadı kader olmadı.
Bu senin yaptığın, sana yakışmadı.

Hep beni sen, yanlış yollara götürdün.
Yanlışlara ezdirdin.
Sen bana acımadın, direndikçe ezdin sen beni, zavallı biri yaptın.
Kanadımı kırdın, kollarımı kırdın.
Çöplüğe attın.
Bir hayrını görmedim senin.
Şimdi ömrümün, son yıllarına geldim ben.
Huzurum yok. Gülecek, neşelenecek halim yok gücüm yok.
Yaşamaktan zevk almayan biri oldum senin bana yaptıkların yüzünden
Kader..
Olmadı, kader olmadı.
Be senin yaptığın, sana yakışmadı.