Kader utansın Şiiri - Meryem Keskin

Bu gün, dünden farklı olurmu, bilmem.
Ağlayan gözlerim, gülermi bilmem.
Parçalı bulutlu hep, kar boran dünyam.
Güneş doğar mı acep yeniden.
Yüreğime ağır gelen, taşıyamadığım sırlarım.
Susarak kendime yaptıklarım.
Son bulurmu bir gün, bu aptallıklarım.
Şu üç günlük dünyada,
Olmazmı hiç halimi soranım.
Olmazmı hiç, nasılsın diye tebessüm eden.
Kalbimdeki kederi, gözlerimde gören.
Olmazmı hiç, beni ben gibi bilen, olmazmı.
Ne diyelim, bana gülmeyen, kader utansın.

İnadına, hep kışımı yaşatır,
Bu olmaz olası bahtım.
Erimez mi, yüreğimdeki bu kar.
Gelmez mi, artık kıştan sonra,
Renkli ve sıcacık bir bahar.
Gitmez mi, artık benim gökyüzünden,
Bu kara bulutlar.
Hep benimi bulur, sadakat bilmeyen,
Sevgiyi bir oyun zanneden .
Ne istediğini bilmeyen bir çocuk gibi,
Kıran, döken, veryansın eden, bu vefasızlar.
Bazen düşünüyorum da,
Ben miyim yoksa, hep yanlışı dost edinen.
Yoksa kaderimmi,
Karşıma her zaman, yol yordam bilmeyen,
Kendini en yüksekte gören
Sevgiyi bencilliğine kurban edenleri çıkaran .
Ne diyelim, bana gülmeyen, kader utansın.

Ben , gündüzün acılarını, hayatın bıraktığı,
Kirli izleri, gecenin gözyaşlarıyla yıkadım hep.
Seni arındırdım, yüreğimden.
Sabahın seherine dek .
Gözyaşım la, yıkadım, olmadı.
Günün ilk ışıkları, seni taşıdı yine,
Karanlık, kasvetli dünyama.
İçtiğim kahvenin kokusunda, sen vardın.
Hani kırk yıl hatırı olurdu ya.
Hani neredesin şimdi, Kadir kıymet bilmezim.
Şimdi sen , kurduğun o yalan Dünya'nın efendisi.
Ben yalnızlığın, suskun sevda delisi.
Ne diyelim yâr, sana baharı,
Bana bitmeyen bir kışı yaşatan,
Yüreğime hüznü, yüzüme matemi yakıştıran.
Şu zalim kader utansın .
Ne diyelim kader utansın.