Kim ister ki böylesine çekip gitmeyi
Beni buna mecbur eden kader utansın
Göz gözeyken, el eleyken veda etmeyi
Beni buna mecbur eden kader utansın
Üzülmenin faydası yok dağılsa da han
Birden bire damarlardan çekilse de kan
Hangi yürek baş eğmez ki kırılınca can
Beni buna mecbur eden kader utansın
Günü geldi çıtaları tutup sökmenin
Eller çiçek açar iken yaprak dökmenin
Yarınlara baka baka yere çökmenin
Beni buna mecbur eden kader utansın
Huzurumun şafağında devrildi masa
Dilde söze son ulaştı, dert asa asa
Tam önümde, el pençede bir kara kasa
Beni buna mecbur eden kader utansın
Kayıt Tarihi : 21.5.2015 14:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
.....
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!