Kader Tuzağı Şiiri - İsmail Civelek

düşmüşler kader tuzağına
boynu bükük garip kullar
alip götürüyor mechullere
uzayıp giden uzun yollar

ana baba yok başında
daha on beş yaşında
yetimim çocukluk çağında
sokaklar parklar kaderlerimi

çok zor be kimsesizlik
çektirir ah çaresizlik
ziyan viran olur giderler
hangi yürek dayanır bu hallerine

ne ekmek ne aş bulurlar
yorgansız yastıksız uyurlar
yiter giderler kaybolurlar
öksüz kimsesiz yavrular

develi köyü
pamukkale
denizli